Onbegrip & Gemakzucht en de Kracht van de Inner Circle

💔 Onbegrip & Gemakzucht en de Kracht van de Inner Circle 💛

Als je kind anafylactisch reageert op voeding, verandert alles. Wat voor anderen kleine dingen lijken een stukje taart, een spontane traktatie, een handje noten in het park kunnen voor onze dochter levensbedreigend zijn.

Je leert te plannen, te controleren, te vragen, te checken en te dubbelchecken.

Je leeft met een constante alertheid die anderen zich moeilijk kunnen voorstellen.

En toch…

Het is niet altijd de buitenwereld die het lastig maakt. Soms komt het onbegrip van dichtbij. Kennissen. Vrienden. Familie. Mensen van wie je hoopt dat ze het snappen, of het op z’n minst willen snappen.

👉 “Een klein beetje kan toch geen kwaad?”

👉 “Maar ze zag er toch niet ziek uit?”

👉 “Ach joh, iedereen maakt weleens een foutje toch?”

De gemakzucht waarmee sommige mensen omgaan met iets wat voor ons zó groot is, doet pijn. Elke keer weer.

En als het wel fout gaat

Dan wordt de oorzaak gezocht buiten henzelf.

Dan voel jij de muur van geen begrip.

Alsof jij je aanstelt. Alsof jij het groter maakt dan het is.

Terwijl jij je kind zag veranderen. Terwijl jij ’s nachts waakte terwijl een ander sliep.

💬 Je staat op scherp, maar je voelt je alleen.

💬 Je probeert uit te leggen, maar je stuit op ongeloof.

💬 Je wilt beschermen, maar krijgt weerstand.

Maar weet je?

Er is ook een andere kant.

❤️ De mensen die alles dubbel checken.

🧡 Die geen traktatie meenemen zonder eerst te vragen.

💛 Die speciaal voor jouw kind iets bakken, met schone lepels en aparte pannen.

💙 Die snappen dat jouw waakzaamheid geen ‘overdreven gedoe’ is, maar pure liefde.

Zij zijn goud waard.

Je inner circle.

Soms zo klein. Maar zo krachtig. En zo ontroerend.

Laten we dat blijven benoemen.

Voor de balans. Voor de hoop.

En voor die ene ouder die zich vandaag even alleen voelt. 🌈