Van Onderbuikgevoel tot Allergenie

Het begon meteen na haar geboorte...

Zo’n klein, prachtig meisje in mijn armen maar zodra Niene haar flesje kreeg, veranderde alles. Ze huilde… en bleef huilen. Niet even, maar urenlang. Soms wel acht uur per dag. Haar lijfje stond strak van spanning, ze strekte zich steeds helemaal uit, en het spugen hield maar niet op. Het was alsof haar lijfje niets binnen kon houden. Had ze net een flesje gehad? Dan kon het zomaar zijn dat alles er weer uitkwam. Niet een beetje melk teruggeven, maar echt alles. En dat dag in, dag uit. Wij stonden continu in de overlevingsstand. Tussen doekjes, rompertjes, paniek en onmacht. En wij als ouders, compleet uitgeput en onzeker. In mijn onderbuik voelde ik: dit klopt niet.

Ik moest ook vaak aan mijn zus denken. Haar jongste zoon had in zijn eerste jaar ook ontzettend veel gehuild. Achteraf bleek: ook een koemelkeiwitallergie. Maar in het begin werd daar nauwelijks iets mee gedaan. En dat herken ik zo goed. Want juist in die eerste maanden krijg je vaak goedbedoelde adviezen: “Het is vast darmkramp.” “Probeer eens een ander flesje.” “Het hoort erbij.” Maar dat knagende gevoel als ouder, dat er méér aan de hand is… dat verdwijnt niet zomaar. En toch wordt het lang niet altijd serieus genomen niet door huisartsen, niet door het consultatiebureau.

Zo begon ook bij ons de zoektocht. Langzaam, stap voor stap, werd duidelijk dat Niene een koemelkeiwitallergie had. Het verklaarde veel eindelijk konden we ergens beginnen. Maar de onrust bleef… Rond haar achtste maand kwam de volgende klap: na een klein beetje pindakaas kreeg ze een dikke, opgezwollen lip. Een angio-oedeem, bleek later. Toen wisten we: er is meer aan de hand. En vanaf dat moment kwamen we in de bekende medische molen terecht.

Na een jaar, anderhalf jaar, werden we gezien door een fantastische allergoloog. Er volgden allerlei onderzoeken, testen, lijstjes, diëten. En hoewel we dankbaar waren dat we eindelijk ergens terecht konden, begon daar eigenlijk pas echt het besef: dit gaat niet over een paar aanpassingen in voeding. Langzaam maar zeker veranderde alles. Je hele gezinsleven schuift op, het onbevangene is er vanaf.

De Vrijheid van een Hapje kwijt

Waar andere ouders gewoon een hapje kunnen geven of spontaan een dagje op pad gaan, moesten wij gaan plannen, checken, dubbelchecken. Alles draaide ineens om veiligheid. Wat zit er in? Waar komt het vandaan? Wie heeft het gemaakt? Je verliest een stukje vrijheid en dat voel je in alles. Zelfs een simpele traktatie op school werd een puzzel.

Want bij een voedselallergie verandert niet alleen wat er op het bord ligt het verandert je hele manier van leven. Opeens wordt álles een risico. Elk etiket moet gecontroleerd. Elk snoepje, koekje of broodje wordt een speurtocht. In de supermarkt, bij familie, op school. En uit eten? Dat voelde zelden als genieten. Altijd die vraag in je achterhoofd: “Kan dit wel?” En tegelijk wil je ook je kind het gevoel geven dat het mee kan doen. Meedoen met traktaties, feestjes, kinderpartijtjes.

Het is zoeken. En het is zwaar. Niet alleen praktisch, maar ook emotioneel. Er hangt altijd iets in de lucht. Iets van angst. Iets van controle. Iets van: “Wat als?”

Maar het is niet alleen angst. Het is ook verdriet, verdriet dat soms opkomt als ik naar Niene kijk. Hoe goed ze er ook mee omgaat en dat doet ze, echt bewonderenswaardig goed ik zie het. Ik voel het. Dat verlangen om haar gewoon álles te kunnen geven. Dat zij ook gewoon een tosti ham-kaas kan bestellen zonder na te denken. Dat ze op een kinderfeestje niet hoeft te vragen: “Mag ik dit wel?” Of dat ze bij oma gewoon mee kan eten zonder dat ik een tasje met veilige alternatieven hoef mee te geven.

Ze weet niet beter dit is haar leven, haar normaal. En toch… ik gun haar zoveel méér. Zoveel meer vrijheid, onbezorgdheid, spontaniteit... Als moeder doet dat soms gewoon pijn. Ergens onderweg in deze achtbaan voelde ik: ik wil hier iets mee doen voor andere ouders. Want ik zie het om me heen bij vrienden, kennissen er komen steeds meer kindjes met voedselallergieën. En elke ouder begint weer van voor af aan. Voor hén wil ik het anders maken. En vooral: voor de kinderen. 

Het begin van Allergenie

Ik wil een plek creëren die hen helpt, ondersteunt, geruststelt. Een vrolijk en veilig platform. Een toegankelijke site die laat zien: je bent niet alleen. Iets dat het wat gangbaarder maakt, wat gewoner. Want dit ís de realiteit. Het komt steeds vaker voor. En juist daarom verdient het een plek die klopt.

Allergenie is die plek! Voor herkenning, vertrouwen en een beetje lucht. Want het is al ingewikkeld genoeg.