Wij laten veel dingen… en dat is best jammer

Onze dochter Niene heeft voedselallergieën. Niet eentje, niet twee, maar vijf serieuze allergieën: koemelkeiwit, noten, pinda’s, sesamzaad en ei. En daarnaast nog een aantal lichtere allergieën waar we ook rekening mee moeten houden, zoals peulvruchten geen bonen, geen linzen. En dat maakt het dagelijks leven best ingewikkeld.

Boodschappen doen kost bij ons wat meer tijd (etiketten lezen is bijna een tweede natuur geworden), maar dat is nog wel te doen. Het lastigst vinden we de momenten die eigenlijk leuk horen te zijn zoals spontaan lunchen met familie, of een keer uit eten gaan met vrienden. Dat doen we dus minder vaak dan we zouden willen. Niet omdat we het niet willen, maar omdat er altijd spanning is. Want wat als er iets misgaat?

We willen het graag gewoon, gezellig en ontspannen houden net als voor iedereen. Maar als je kind een ernstige allergie heeft, ben je nooit helemaal ontspannen als er eten in de buurt is. Je denkt aan ingrediënten, kruisbesmetting, of hoe goed het personeel in een restaurant écht weet wat er in een gerecht zit.

Dus kiezen we er soms voor om niet te gaan. Omdat het veiliger voelt. Of rustiger. En dat is eigenlijk best jammer.

Want we willen niets liever dan meedoen met alles. Mee lunchen. Mee feesten. Mee genieten. Maar we willen vooral dat Niene veilig is.

Als je zelf een kind hebt met voedselallergieën, dan herken je dit misschien. Die afwegingen. Die kleine rouwmomentjes om iets wat voor anderen zo normaal is.

We delen dit verhaal niet om te klagen, maar om te laten zien hoe het soms is. En misschien ook om wat herkenning te bieden. Want als jij je hier ook in herkent je bent niet de enige.